Metoda Tomatisa jest techniką dźwiękowej stymulacji sensorycznej. Dźwięk jest przekazywany z jednej strony poprzez przewodnictwo kostne, przy pomocy wibracji wywieranej w górnej części czaszki, oraz z drugiej strony przez przewodnictwo powietrzne, przechodząc przez kanał uszny. Ten dźwięk został uprzednio obrobiony laboratoryjnie w celu wywołania Efektu Tomatis® i tym samym pobudzenia ucha wewnętrznego zarówno na płaszczyźnie słuchowej, jak i motorycznej. Dźwięk przechodząc pierwotnie przez błonę bębenkową, a następnie poprzez przewodnictwo kostne powoduje odruchową reakcję napinania i rozluźniania dwóch mięśni zwanych mięśniem strzemiączkowym i mięśniem młoteczkowym. Efekt ten zostaje uzyskany poprzez podwójnym mechanizm kontrastu percepcji dźwięku (podwójne różnicowanie brzmienia i siły) mający “zaskoczyć” ucho.

Na skutek wibracji spowodowanej dźwiękiem, mięśnie te z kolei będą pobudzały organy ucha wewnętrznego zwane ślimakiem i przedsionkiem. Ślimak i przedsionek pokryte są mikrokomórkami zwanymi komórkami rzęsowatymi, których zadaniem jest transformacja wibracji w bodziec elektryczny. Stymulacja ta będzie zasilała szeroką sieć nerwową zwaną tworem siatkowatym, który kontroluje całokształt poziomu aktywności mózgowej. Inaczej mówiąc, zarówno ślimak jak i przedsionek dynamizują mózg; mówimy, że ucho wewnętrzne pełni funkcję “doładowania korowego.”

Ponadto przedsionek informuje mózg o najdrobniejszym ruchu ciała oddziałując tym samym na rytm i równowagę. Spójność przekazywanej informacji jest tu niesłychanie ważna. Ucho musi być skutecznie stymulowane.

Terapia Czaszkowo-Krzyżowa (TCK) wywodzi się z technik osteopatycznych. Jej twórcą był William Sutherland, uczeń Andrew Taylora Stilla (1828–1917) twórcy tradycyjnej szkoły osteopatii. Terapia czaszkowo-krzyżowa to techniki, które korygują zakłócenia rytmu czaszkowego i przywracają zdolność samoleczenia. Połączenie jej z technikami osteopatycznymi rozluźniającymi przepony miednicy, oddechową, wlotu piersiowego oraz podstawy potylicy i żuchwy daje większe możliwości terapeutyczne. Terapia może być wykonywana po odpowiednim przeszkoleniu przez fizjoterapeutów, masażystów, pielęgniarki, psychologów. Koncepcja TCK oparta jest na anatomii i fizjologii.

OSTEOPATIA jest to metoda leczenia manualnego o ponad stuletniej tradycji. Zapoczątkowana została w USA, obecnie stosowana jest również w Europie Zachodniej. Osteopatia polega na diagnozowaniu, leczeniu i rehabilitacji, a także zapobieganiu zaburzeniom mięśni i stawów. Używając wielu procedur diagnostycznych stosowanych w konwencjonalnej medycynie, osteopatia dąży do przywrócenia optymalnego funkcjonowania ciała i wspomożenia jego wrodzonej zdolności do samoleczenia. Podążając za szczegółowo zebranym wywiadem i badaniem pacjenta, leczenie osteopatyczne oparte jest o techniki takie jak mobilizacje, manipulacje, techniki tkanek miękkich (mięśnie, ścięgna, powięzi).

Refleksoterapia/Akupresurastóp jest to metoda leczniczego masażu stóp, w której stymulowane są określone punkty i strefy odruchowe na stopach, odpowiadające poszczególnym narządom i układom ludzkiego ciała. Refleksologia to nauka o punktach reflektorycznych (odruchowych) na stopach, a refleksoterapia to wykorzystanie tej wiedzy w praktyce, czyli podczas zabiegu masażu stóp. Niemniej te dwa terminy stosuje się zamiennie.
Refleksoterapia stanowi holistyczną metodę leczenia i jako taka wymaga traktowania człowieka jako niepodzielnej całości, obejmującej ciało, umysł i ducha. Refleksolog nie wyodrębnia choroby i nie leczy jej objawowo. Nie skupia się też na stwarzającym problem narządzie czy układzie, ale rozważa zaistniałą dolegliwość w kontekście całego organizmu. Terapia uciskowa punktów reflektorycznych stóp powoduje reakcje fizjologiczne, które stymulują potencjał samouzdrawiania organizmu. Celem refleksoterapeuty jest takie oddziaływanie na pacjenta, dzięki któremu odzyska on fizjologiczny stan równowagi, a co za tym idzie i zdrowie.

 
Muzykoterapia – dziedzina posługująca się muzyką lub jej elementami w celu przywracania zdrowia lub poprawy funkcjonowania osób z różnorodnymi problemami natury emocjonalnej, fizycznej lub umysłowej.
Podstawowym środkiem oddziaływania w muzykoterapii jest dźwięk, muzyka, która często jest wyzwalaczem i katalizatorem przeżyć i emocji. Ze względu na techniki stosowane obecnie w muzykoterapii zasadniczo wyróżnia się podział na: muzykoterapię aktywną, do której zalicza się oddziaływania angażujące „fizycznie” (jak śpiew, gra na instrumentach, ruch przy muzyce, improwizacja) oraz muzykoterapię receptywną, której podstawą jest słuchanie muzyki, relaksacja i wizualizacja. Równolegle istnieje, bazujące na metodach i podejściach, rozróżnienie na „muzykę w terapii” oraz „muzykę jako terapię”. W pierwszym przypadku muzyka stosowana jest jako element każdej sesji – istotny, jednak nie zawsze podstawowy. Często stanowi tło lub uzupełnienie stosowanych technik psychoterapeutycznych czy ćwiczeń rehabilitacyjnych.